8 Μάρτη 1857, μέρα ορόσημο για τις εργαζόμενες γυναίκες όπου γης. Οι ράφτρες και υφάντρες της Ν. Υόρκης κατεβαίνουν σε απεργία και διαδήλωση με τρία βασικά αιτήματα. Να δουλεύουν 10 ώρες (δούλευαν 16!), να έχουν ίση αμοιβή με τους άντρες και να δουλεύουν σε ανθρώπινες συνθήκες. Η διαδήλωσή τους χτυπήθηκε από την αστυνομία και βάφτηκε στο αίμα.
1910 στη Συνδιάσκεψη των Σοσιαλιστριών Γυναικών στην Κοπεγχάγη, μετά από πρόταση της επαναστάτριας Κλάρας Τσέτκιν καθιερώνεται η 8η Μάρτη, ως Παγκόσμια Μέρα της Γυναίκας.
Σιγά-σιγά και βασανιστικά, οι εργαζόμενες γυναίκες άρχισαν να οργανώνονται στα συνδικάτα και να διεκδικούν δικαιώματα. Στην Ελλάδα η πρώτη απεργία εργατριών έγινε από τις εργάτριες του υφαντουργείου των αδελφών Ρετσίνα στον Πειραιά το 1892. Από τότε μέχρι σήμερα, ανάλογα με την ανάπτυξη του εργατικού, λαϊκού και γυναικείου κινήματος, πραγματοποιούνται εκδηλώσεις, συλλαλητήρια και απεργιακές κινητοποιήσεις. Συχνά το περιεχόμενο των εκδηλώσεων της 8ης Μάρτη είναι αποστεωμένο ή και αποπροσανατολιστικό, παίρνοντας το χαρακτήρα γενικής γιορτής των γυναικών με χορούς και τραγούδια. Ουσιαστικό περιεχόμενο είχαν οι γιορτασμοί της μέρας αυτής στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, εκεί που οι γυναίκες είχαν κατακτήσει σημαντικά δικαιώματα, αλλά και σε χώρες που το εργατικό και το γυναικείο κίνημα ήταν δυνατό και με ταξικό προσανατολισμό. Οι εργατικοί και γυναικείοι αγώνες βελτίωσαν την ανισότιμη θέση της γυναίκας και στις καπιταλιστικές κοινωνίες. Ξεθώριασαν σε μεγάλο βαθμό τις αναχρονιστικές και οπισθοδρομικές αντιλήψεις, όσον αφορά στην ανισοτιμία των δύο φύλων. Η γυναίκα αποκτά αστικά δικαιώματα, το δικαίωμα στη μόρφωση, το δικαίωμα να ψηφίζει και να ψηφίζεται. Όσο αναπτύσσεται ο καπιταλισμός μπορεί να παραχωρεί και νομοθετικούς εκσυγχρονισμούς αλλά διατηρείται πάντα ο βασικός αναχρονιστικός πυρήνας της ανισοτιμίας των δύο φύλων. Αποκτά λοιπόν δικαιώματα η εργαζόμενη γυναίκα πάντα λιγότερα από τον άντρα, αφού και αργότερα βγήκε στην παραγωγή και μικρότερη αγωνιστική εμπειρία είχε. Στις οικονομικές κρίσεις και τα αδιέξοδα που γεννά ο καπιταλισμός απαιτείται μεγαλύτερη εκμετάλλευση από την εργατική δύναμη και κυρίως από τη γυναικεία εργατική δύναμη, που για τον εργοδότη και το κεφάλαιο έχει μεγαλύτερο «κόστος» λόγω της μητρότητας. Έτσι σιγά – σιγά και μεθοδικά από τη δεκαετία του 1980 άρχισε να προετοιμάζεται η κατάργηση δικαιωμάτων που είχαν κατακτηθεί. Τα επιχειρήματα – ιδεολογήματα των «ίσων ευκαιριών», «ίσων δικαιωμάτων», «της συμφιλίωσης των οικογενειακών και επαγγελματικών υποχρεώσεων», «της ενεργούς γήρανσης» κλπ μπαίνουν στην ημερήσια διάταξη. Δικαιώματα για τις εργαζόμενες γυναίκες μειώνονται ή καταργούνται και παρασύρουν βέβαια δικαιώματα και κατακτήσεις και των δύο φύλων. Όταν καταργούνται δικαιώματα στην Υγεία, την παιδεία, ή της οικογένειας και της εγκύου δε θίγεται μόνο η γυναίκα. Κάθε περιορισμός και ελαχιστοποίηση σύγχρονων αιτημάτων στο όνομα του δυνατού και του εφικτού είναι προς όφελος του κεφαλαίου και σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων. Σήμερα στον 21ο αιώνα καταργείται ακόμη και η προστασία της εγκύου από την απόλυση με τη «σύμφωνη γνώμη» και της ΕΕ!!! Δεν υπάρχει συνεπώς άλλος δρόμος από τη συλλογική διεκδίκηση και δράση του εργατικού, συνταξιουχικού, λαϊκού και γυναικείου κινήματος. Καθένας και καθεμία και όλοι μαζί σε κοινούς αγώνες υπεράσπισης όσων κατακτήσεων έχουν απομείνει και διεκδίκησης όλων των σύγχρονων δικαιωμάτων μας. Να απαιτήσουμε μια ζωή χωρίς καταπίεση και εκμετάλλευση. Μια ζωή που θα εξασφαλίζει τις προϋποθέσεις, ώστε οι γυναίκες να συμμετέχουμε ισότιμα μαζί με τους άντρες στην οικονομική και κοινωνική ζωή και να παλεύουμε για να έρθει όλο και πιο κοντά η κοινωνία που ονειρευόμαστε, αυτή που θα καταργήσει την εκμετάλλευση και κάθε μορφής καταπίεση και ανισοτιμία μεταξύ των δυο φύλων και για τα δύο φύλα.
Παλεύουμε για αξιοπρεπή ζωή με δικαιώματα